«Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη ταξική»

Με αυτό το πανό μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο οι ποδοσφαιριστές του Ασπάλαθου. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την 45^η επέτειο του Πολυτεχνείου. Σημαντικό είναι όχι μόνο να μην ξεχνάμε αλλά και να υπενθυμίζουμε συνεχώς τα γεγονότα σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν, στους μικρούς που τα μαθαίνουν πρώτη φορά αλλά κυρίως σε αυτούς που έχουν βαλθεί, τα τελευταία χρόνια ειδικά, να αλλάξουν την ιστορία.

Δυσκολευόμαστε πραγματικά να κατανοήσουμε το σκεπτικό τους. Άλλοι, ως υπερασπιστές της χούντας, αντιτίθενται στην εξέγερση και άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν συνέβη ποτέ. Μια εξέγερση που τα σημάδια της βρίσκονται παντού τριγύρω μας. Δεν μιλάμε για το 1922 ή το 1941. Μιλάμε για το 1973. Οι άνθρωποι που έζησαν τα γεγονότα είναι μαζί μας και μας τα εξιστορούν. Θυμόμαστε όλοι τους δασκάλους μας, στις «γιορτές» του σχολείου, να μας μιλάνε για το Πολυτεχνείο, πως το έζησαν. Και αυτοί που ήταν εκεί έβγαζαν λόγους που με δυσκολία και δάκρυα στα μάτια ολοκλήρωναν. Είναι διαφορετικό να μαθαίνεις την Ιστορία απο τα βιβλία και διαφορετικό να έχεις τους ανθρώπους που την έζησαν να στην περιγράφουν. Μετά την γιορτή, οι δικοί μας μας πήγαιναν στο Πολυτεχνείο. Αφήναμε λουλούδια και μας έδειχναν τα σημεία που γράφτηκε η Ιστορία. Για να ξέρουμε τι έγινε εκεί. Για να μην ξεχάσουμε. Για να τα μεταφέρουμε κι εμείς στην επόμενη γενιά. Για να σιωπήσουν όλοι εκείνοι οι υπερασπιστές της δικτατορίας και όλοι όσοι αμφισβητούν την Ιστορία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι άλλη μια ζωντανή απόδειξη ότι το τέρας του φασισμού δεν θα νικήσει. Και όπως νικήθηκε τόσες φορές στο παρελθόν, έτσι θα νικηθεί και τώρα.

Για την ιστορία, ο Ασπάλαθος στο ποδόσφαιρο κέρδισε 2-4 και στο αγώνα του μπάσκετ ήρθε 63-30.

3^η αγωνιστική για το πρωτάθλημα και η ομάδα του Ασπάλαθου συνέχισε αγνοώντας περήφανα άλλη μία νίκη. Μία νίκη στην οποία φτάσαμε τόσο κοντά αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι δεν την θέλουμε και τόσο. Έτσι λοιπόν μοιραστήκαμε από 1 βαθμό με τον Ατρόμητο Μάλεμε.

Υπήρχαν άλλα μικρά πράγματα όμως που κερδίσαμε σε αυτόν τον αγώνα. Αρχικά η ομάδα έκανε για πρώτη φορά μισή ώρα ζέσταμα πριν την έναρξη του αγώνα, θυμίζοντας (σχεδόν) κανονική ομάδα, και όλοι βρίσκονταν στο γήπεδο (σχεδόν)στην ώρα τους. Μετά λοιπόν το καταπληκτικό μας ζέσταμα ο διαιτητής μας κάλεσε να μπούμε μαζί με την ομάδα του Ατρομήτου για να ξεκινήσουμε τον αγώνα.

Στην σέντρα ο Ασπάλαθος, σφυρίζει ο διαιτητής και ξεκινάμε πετώντας στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης. Βγήκε η ομάδα με αξιώσεις 2 φορές προς την αντίπαλη εστία χωρίς όμως αποτέλεσμα. Από το μυαλό όλων πέρασε η ιδέα ότι σήμερα ίσως και να σκοράραμε πρώτοι. Στην αμέσως επόμενη φάση, όπως μας πέρασε η ιδέα έτσι ξαναέφυγε. Μια φαινομενικά ακίνδυνη μπαλιά προς την περιοχή μας, έτρεξε και πρόλαβε ο επιθετικός του Ατρομήτου, τρίπλαρε τον Λευτέρη μας στο τέρμα και αυτός ακολουθώντας το αρχαίο ρητό του ποδοσφαίρου: «ή η μπάλα ή ο παίχτης», έπεσε πάνω σε ότι ήταν πιο κοντά του. Τον παίχτη. Πέναλτυ για τον Ατρόμητο, χωρίς διαμαρτυρίες και άρχισαν πάλι τα τάματα προς τον Λευτέρη για μπύρες, καφέδες και ουϊσκια σε περίπτωση απόκρουσης. Ο Λευτέρης φάνηκε να δελεάζεται από τις προτάσεις που έπεφταν βροχή, έπεσε κι αυτός στην σωστή γωνία, αλλά δεν κατάφερε να αποκρούσει.

0-1 από νωρίς και τα πανυγήρια στην εξέδρα ξεκίνησαν για άλλη μια φορά. Ο Ασπάλαθος έβγαλε αντίδραση, πίεσε, ανέβηκε και έψαξε το γκολ. Αρχικά ο Μενέλαος σημάδεψε, όχι επίτηδες, το δοκάρι του Ατρομήτου και έπειτα ο Αμπντουλ Χαναάν (x2) μετά απο καταπληκτική κούρσα σούταρε από πλάγια θέση άλλα οι αμυντικοί έδιωξαν σχεδόν πάνω στην γραμμή. Το υπόλοιπο ημίχρονο κύλησε με φάσεις και λάθη και από τις 2 ομάδες χωρίς όμως γκολ.

Ημίχρονο, ανασύνταξη δυνάμεων και οδήγιες από τον εκπαιδευόμενο Μουρίνιο Άγγελο. Πρώτη αλλαγή αποφασίζεται να είναι ο Λευτέρης (Terry) στην θέση του Καμπούκου, μερικές αλλαγές και στην διάταξη και είμαστε έτοιμοι για το δεύτερο ημίχρονο!

Αποδείξαμε σε όλους και κυρίως στους εαυτούς μας ότι το καθισιό δεν μας κάνει καλό. Μουδιασμένο ξεκίνημα και ο Ατρόμητος βγήκε αρκετές φορές μπροστά χωρίς να μας κάνει όμως την ζημιά. Όλα αυτά μέχρι το 60’ και την έμπνευση του εκπαιδευόμενου Μουρίνιο να κάνει ΤΡΙΠΛΗ αλλαγή. Έξω Πίκος, Χαναάν και Νίκος, μέσα Αντώνης, Δημήτρης και Άκατα. Μην ρωτήσετε ποιός στην θέση ποιού 3 έξω 3 μέσα τόσο απλά. Οι αλλαγές γέμισαν το κέντρο και την επίθεση, πήραμε μέτρα, κάναμε φάσεις μέχρι την στιγμή του περίπου 70κοστού λεπτού.

Κερδισμένο φάουλ για τον Ασπάλαθο σε καλή θέση και ο Δημήτρης που είχε περάσει πριν λίγο αλλαγη παίρνει με αποφασιστικότητα την μπάλα, διώχνει τους πάντες απο γύρω του με άγριο βλέμμα, στήνει την μπάλα, παίρνει φόρα και την στέλνει εκεί που αναπαράγονται οι αράχνες κάνοντας το 1-1 με την κερκίδα πλέον να παραληρεί με την ομορφιά του γκολ!!

Η συνέχεια του ματς ήταν τουλάχιστον συναρπαστική. Πολλές κούρσες από δεξιά με Terry και Άκατα, σέντρες ανεκμετάλλευτες, κόντρες, γκρίνιες (σε λογικά πάντα πλαίσια) και τον Πίκο, στην εξέδρα πλεον, να φωνάζει «Χιτσκοκικό, γρκαντγκινιόλικο φινάλε» καμία δεκαριά φορές. Ο Ασπάλαθος άγγιξε την νίκη με αρκετές ευκαιρίες στο τέλος, ο Ατρόμητος παραλίγο να κάνει την ζημία στις αντεπιθέσεις και τα τελευταία λεπτά κύλησαν με αρκετά φάουλ και κανα-δυο καρτούλες από τον Ref που κράτησε το παιχνίδι πολύ καλά με γνώμονα αυτό που μας είπε στην αρχή: Να παίξουμε όμορφα, καθαρά και να περάσουμε καλά. Και αυτό ακριβώς κάναμε. Το χαρήκαμε για άλλη μία φορά και το χάρηκαν και οι αντιπαλοί μας, που τους αντιμετωπίσαμε πρώτη φορά και θα τους ξαναπετύχουμε με την ευχή να περάσουμε όλοι ακόμα καλύτερα.

Φήμες που ακούστηκαν ότι ο Ασπάλαθος στοχεύει από εδώ και πέρα να κάνει μόνο ισοπαλίες κρίνονται ως ανυπόστατες γιατί απλά δεν γίνεται να μην ξαναχάσουμε!!!